دروغ می‌گویند، سهمیه داشتم

به گزارش مجله خبری نگار/همشهری: الان باید در گلاسکوی اسکاتلند باشند، اما یکی در خانه زانوی غم بغل کرده و دیگری در تهران. یکی عصبانیتش را روی کلمات خالی کرده و آن یکی خواسته در جملاتی آرام اعتراضش را نشان دهد. هرچه هست، هر دو دوباره حسرت‌به‌دل مانده‌اند؛ حسرت حضور در یک مسابقه مهم دیگر. صحبت از فرزانه فصیحی و حسن تفتیان است؛ دونده‌های سرعتی ایران که سهمیه حضور در مسابقات قهرمانی داخل سالن جهان را در دوی ۶۰ متر دارند، اما باز هم مثل چند مسابقه‌ای که قبلا از دست داده بودند، این‌بار هم به‌خاطر کوتاهی فدراسیون فقط از راه دور می‌توانند به تماشای رقابت رقبا بنشینند.

فدراسیون مدعی است که فصیحی دیر سهمیه گرفت و به‌خاطر همین پروسه گرفتن ویزا دیر آغاز شد و سفارت انگلیس هم همکاری لازم را برای صدور ویزا انجام نداد. فصیحی دوم اسفند در مسابقات قهرمانی آسیا و در تهران مدال طلا گرفت. گفته می‌شود فدراسیون جهانی ۳ هفته پیش دعوتنامه او را برای حضور در مسابقات به فدراسیون ایران ارسال کرده بود. اما توضیحات فدراسیون در مورد تفتیان که توسط محمد مشهدی‌یاری، سرپرست دبیری نقل شده، جالب‌تر است. او مدعی است که تفتیان سهمیه‌ای نداشت و اعتراضش بی‌مورد است.

این در حالی است که تفتیان از طریق رنکینگ به سهمیه رسیده بود. فدراسیون تلاش می‌کند این موضوع را توجیه کند، ولی گفته می‌شود مقصر اصلی خودش است. بی‌دقتی مسئولان مربوطه در خواندن ایمیل فدراسیون جهانی و تمرکز فدراسیون روی برگزاری مسابقات قهرمانی داخل سالن آسیا را می‌شود از دلایل این اتفاق دانست، ولی به‌نظر می‌رسد حضور این دو دونده در رقابت‌های جهانی برای آن‌ها اهمیت چندانی نداشته است؛ چرا باید برای مسابقه‌ای هزینه‌ای می‌کردند که مدالی نداشت؟ تفتیان توضیح می‌دهد که او و فصیحی چرا در حال حاضر در اسکاتلند نیستند؛ توضیحاتی که با توجیهات فدراسیون تفاوت زیادی دارد.

شما معترضید که چرا فدراسیون اسمتان را برای مسابقات قهرمانی جهان ثبت نکرده و با این کوتاهی، فرصت حضور در رقابت‌ها را از دست داده‌اید، اما محمد مشهدی‌یاری، سرپرست دبیری فدراسیون هم گفته است که تفتیان اصلا سهمیه‌ای نگرفته که بخواهد به مسابقات اعزام شود یا نشود.

احتیاجی نیست من چیزی بگویم، مدارک هست. برای حضور در مسابقات یا باید سهمیه مستقیم می‌گرفتیم یا از طریق رنکینگ جهانی انتخاب می‌شدیم. من رنک ۴۹ هستم و با توجه به اینکه ۵۶ نفر در مسابقات شرکت کرده‌اند، من سهمیه داشتم. یک تعداد از دونده‌ها مصدوم بودند و بعضی‌ها هم به‌خاطر المپیک این مسابقات در برنامه‌شان نبود و به‌خاطر همین شرایط حضور در این رقابت‌ها متفاوت بود. طبق ایمیلی که فدراسیون جهانی ارسال کرده بود باید ۱۹ فوریه (۳۰ بهمن) همه فدراسیون‌ها اسم دونده‌هایی را که قرار بود اعزام شوند، اعلام می‌کردند. فدراسیون ما اصلا اعلام حضور نکرده بود که دعوتنامه‌ای برای ما ارسال شود.

چرا این کار را نکردند؟

اول که قبول نمی‌کردند من سهمیه گرفته‌ام. بعد که قانعشان کردم، گفتند دعوتنامه نیامده. در جلسه‌ای که هفته پیش با آقای مبینی (سرپرست فدراسیون) و خانم مرادی (مدیر روابط بین‌الملل فدراسیون) داشتیم، ایمیل فدراسیون جهانی را نشان دادند. مسئله این بود که آن‌ها فقط خط اول را خوانده بودند که نوشته شده بود اگر دونده‌ای دارید که سهمیه نگرفته و می‌خواهد با وایلد کارت در مسابقه شرکت کند، به ما معرفی کنید. ولی خط پایین را که تأکید شده بود نیاز است نفراتی که سهمیه دارند، پیش‌ثبت‌نام شوند نخوانده بودند. در آن جلسه قبول کردند که اشتباه از خودشان بوده. الان هم سایت فدراسیون جلوی اسم من زده Not Enter. نفراتی که در رنکینگ بعد از من بودند، در مسابقه هستند. البته فدراسیون اسم خانم فصیحی را رد کرده و حتی دعوتنامه او هم آمده بود.

این نخستین‌بار نیست که دوومیدانی‌کاران به مسابقات مهم اعزام نمی‌شوند. مشکل پول است؟

این سومین مسابقه جهانی است که من از دست می‌دهم. بقیه هم مثل من بوده‌اند. در ۲ مورد قبلی که مسابقات در آمریکا برگزار شد، فدراسیون باز هم دیر اقدام کرده بود. مشکل خیلی فراتر از غیبت در یکی دو مسابقه است.

مثلا اینکه المپیک نزدیک است و شما بلاتکلیف هستید و مربی ندارید؟

دقیقا. ۶ ماه به المپیک مانده و ۹۹ درصد سهمیه من قطعی است، اما نه مربی داریم و نه پولی هست که به اردوی خارجی اعزام شوم. کمیته ملی المپیک می‌گوید بودجه فدراسیون را داده‌ایم و حق اردو و هزینه مربیان المپین‌ها باید پرداخت شود. طبق صحبت مسئولان، بخش زیادی از بودجه فدراسیون‌ها هم پرداخت شده. من نمی‌دانم فدراسیون ما بودجه را چه کار می‌کند.

به‌نظر نمی‌رسد که در دوومیدانی نفرات زیادی شانس المپیکی‌شدن داشته باشند و هزینه‌ها به همان نسبت بالا نیست.

در خوش‌بینانه‌ترین حالت ۴ نفر می‌توانند به پاریس بروند.

در این شرایط شما چه کار می‌کنید؟

هیچی، در خانه خودم نشسته‌ام و خودم تمرین می‌کنم. درخواست مسابقه تدارکاتی دادم که قبول نکردند. برای مربی و اردو هم که پول ندارند. با مربیان داخلی هم که به توافق نرسیدیم.

در بین مربیان داخلی کسی در حد شما هست؟

با احترام به همه آن‌ها باید بگویم نه، کسی نیست. دغدغه‌های ما خیلی پیش پاافتاده است؛ اینکه مربی، مکمل، اردو و... داشته باشیم. در این شرایط فدراسیون هم می‌گوید سالی ۲ بار به دونده‌ها کفش می‌دهیم.

با این کفش‌های عادی هم هر روز بخواهی راه بروی زود خراب می‌شوند. یک دونده در سال چند کفش لازم دارد؟

همه دونده‌ها چند کفش تخصصی و چند کفش معمولی دارند، یک کفش‌شان هم فقط مخصوص مسابقه است، کفش بدنسازی هم متفاوت است. من فقط از آقای وزیر و دوستان کمیته ملی المپیک خواهش می‌کنم به مسئله المپین‌ها ورود کنند و حداقل بپرسند که چرا ما به مسابقه اعزام نشدیم. چرا من باید لنگ مربی و پول مکمل باشم. فکر نمی‌کنم هیچ‌کدام از رقبای من این دغدغه‌ها را داشته باشند.

فدراسیون مدیر روابط بین‌الملل را به‌خاطر این اتفاقات اخراج کرده است؟‌

نمی‌دانم. برای من عجیب این است با اینکه فدراسیون را توجیه کردم که سهمیه دارم، ولی باز هم آن‌ها دارند این موضوع را تکذیب می‌کنند.‌

نمی‌توانم وزیر را ببینم

باید ببینیم وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک، دغدغه حضور دونده‌ها در المپیک پاریس را دارند یا نه.

این سؤالی است که من هم می‌خواهم ازشان بپرسم. ۶ ماه است می‌خواهم وزیر را ببینم موفق نمی‌شوم. با مسئولان کمیته ملی المپیک چندبار جلسه گذاشتیم و همه شرایط من را می‌دانند.

به‌نظر می‌رسد برای همه آن‌ها بیشتر کسانی مهم هستند که در المپیک مدال می‌گیرند.

در دوی ۱۰۰ متر حضور در المپیک هم خیلی مهم است. پربیننده‌ترین و جذاب‌ترین مسابقه المپیک است و گران‌ترین بلیت را دارد. در خیلی از رشته‌ها حتی فینالیست‌ها و مدال‌آور‌ها هم دیده نمی‌شوند، اما در دوومیدانی و به‌خصوص دوی ۱۰۰ متر همیشه ورزشگاه پر است. من برای سومین‌بار است که به المپیک می‌روم. یک‌بار به نیمه‌نهایی رفتم و می‌خواهم این بار فینالیست شوم و یک اتفاق تاریخی رقم بزنم. من اخبار را که می‌خوانم خوشحال می‌شوم که برای همه چیز چارچوب تعیین کرده‌اند و قرار است ۹ ماه قبل از المپیک همه در یک چرخه‌ای برای بازی‌های پاریس آماده شوند، ولی نمی‌دانم چرا موقع کار چیزی نمی‌بینم.

شاید، چون حرف‌زدن و قانون‌گذاشتن راحت‌تر از اجرایش است؟‌

نمی‌دانم، شاید. ولی باید روی اجرا هم نظارتی باشد.

فرزانه فصیحی در حالی مسابقات جهانی را از دست داد که به‌تازگی به مدال طلای آسیا رسید. فدراسیون برای اعزام نکردن او صادر نشدن ویزا را بهانه کرده است، ولی گفته می‌شود دعوتنامه او برای حضور در این رقابت‌ها از ۳ هفته پیش به فدراسیون ایران ارسال شده بود، اما آن‌ها پیگیر ویزا نشده‌بودند.